حجت الاسلام خالد غفوری عنوان کرد:
عدم مسئولیت شوهر، نسبت به درمان همسر در نظر برخی فقها!
استاد خالد غفوری در میزگرد مدرسه_هشتم مشق_اجتهاد، با محوریت چالش_های_فقه_در_دنیای_معاصر، عدم تنقیح موضوع را از چالش های فقه دانست.
برخی مطالب مطرح شده به قرار زیر است:
فقیه گاهی موضوع را به نحو قضیه حقیقیه و شرطیه لحاظ کرده و تطبیق را به مکلف وا می گذارد. گاهی نیز مصداق را مشخص می نماید و مکلف را که نمی تواند مصداق را به صورت صحیح تشخیص دهد، در این زمینه یاری می رساند.
صرف تصور موضوع به صورت کلی کارساز نیست بلکه بایستی دانست کدام بُعد از زندگی بشر را در بر می گیرد. در عرصه اجتماعی احکام روابط اجتماعی خانواده، رابطه میان همسر و شوهر، رابطه میان مردم و حکومت، رابطه میان زن و مرد نامحرم و رابطه میان والدین و فرزند نیاز به تصور دقیق موضوع دارد. اگر روابط به صورت اجتماعی در نظر گرفته شود، بایستی از طریق اجماع مسلمین و جامعه اسلامی به نتیجه رسد نه جامعه غربی. فقه المدن همین است. اگر در فتاوا ذهنیت اجتماعی نباشد، فتوا غیر منطقی بوده و ضمانت اجرایی ندارد.
این مسئله مختص متجدیدین نیست بلکه سنتی ها نیز باید بدین موضوعات بپردازند. برخی فقهای سنتی خود را معاف از پرداختن به چالش های فقه می دانند. فقیه سنتی بایستی به قواعد جدید و مطرح نشده بپردازد و حکومت میان احکام و قواعد اجتماعی را لحاظ نماید.
به‌عنوان نمونه "قاعده معروف" فصل مجزایی در باب قواعد فقهی ندارد لکن با مراجعه به ادله و متون می‌توان آن را استنباط نمود؛ مثلاً در بیعت زنان فرموده‌اند: «يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا جَاءَكَ الْمُؤْمِنَاتُ يُبَايِعْنَكَ عَلَى أَنْ لاَ يُشْرِكْنَ بِاللَّهِ شَيْئاً وَ لاَ يَسْرِقْنَ وَ لاَ يَزْنِينَ وَ لاَ يَقْتُلْنَ أَوْلاَدَهُنَّ وَ لاَ يَأْتِينَ بِبُهْتَانٍ يَفْتَرِينَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِنَّ وَ أَرْجُلِهِنَّ وَ لاَ يَعْصِينَكَ فِي مَعْرُوفٍ فَبَايِعْهُنَّ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ»
در تعیین رابطه میان مردم و حاکم، معروف نقش مهمی دارد. معروف تنها عنوانی از عناوین نیست بلکه یک قاعده است؛ لذا باید حدود و شرایط آن بررسی شود. ابعاد این قاعده بسیار زیاد است و در فقه خانواده نیز بایستی بدان پرداخت. جالب اینکه در شرع وجوب اطاعت از والدین نداریم بلکه بالاتر از آن «و صاحبهما فی الدنیا معروفا» یافت می‌شود و این فقط وجوب اطاعت از والدین نیست. فقها به‌گونه‌ای با "معروف" رفتار کرده‌اند، گویا اصلاً فرزند حقی بر والدین ندارد درحالی‌که "معروف" طرفینی است.
معروف در رابطه میان زن و شوهر و حتی طلاق و وصیت نیز مطرح‌شده است. این بحث صرفاً لفظی نیست بلکه هرچه مشیر این قاعده باشد، مانند «یوصین بها غیر مضار»، همین مطلب را در پی دارد.
فقها این قاعده را که صریح قرآن است، اخلاقی دانسته‌اند؛ مثلاً مرحوم حکیم «عاشروهن بالمعروف» را از آن روی که اخلاقی دانسته، معتقد است شوهر نسبت به هزینه‌های درمان همسرش مسئولیت ندارد!
یکی دیگر از قواعدی که در فقه الاجتماع مهم و مؤثر است، قاعده اخوت است که حاکم بر برخی قواعد و احکام است. «انما المؤمنون اخوه» یا تعابیری از این قبیل که در باب قصاص واردشده است، مانند قاعده "نفی سبیل" صریح قرآن است. از چه روی این آیه را اخلاقی دانسته و در فقه الاجتماع، کارساز نمی‌دانیم؟